Έχουμε να τα πούμε καιρό συντρόφισσες (νυν και πρώην) και σύντροφοι (επίσης). Αλλά όταν έχω τέτοια διαίσθηση (πληροφόρηση θα έλεγε κάποιος), δε γίνεται… Το να μοιράζεσαι σημαίνει ότι νοιάζεσαι, που λένε και στις Αγγλίες. Για πάμε λοιπόν…
Δεν θα σας κουράσω, αν και θα το ήθελα λιγάκι διότι κι εγώ κουράστηκα το τελευταίο διάστημα αλλά δεν είμαι τέτοιος, οπότε θα περάσω κατευθείαν στο συμπυκνωμένο ψητό.
Στον ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζετε όλες και όλοι τί ακριβώς συμβαίνει. Υπήρξε ένα μερικό οικειοθελές, δραματικό και χρονοβόρο ξεχορτάριασμα. Κάποιοι έφυγαν, κάποιοι έμειναν, κάποιοι φεύγουν μένοντας και κάποιοι μένουν φεύγοντας. Ομαδάρχες ονομάζονται πλέον.
Η επιστολή/ανακοίνωση λοιπόν, της ομάδος Αχτσιόγλου, ήταν πολύ σκληρή προς την ηγεσία του κόμματος στο οποίο ανήκει (;). Χαρακτηρισμοί, εκφράσεις, υπονοούμενα, κακός χαμός. Κάποιος θα έλεγε πως η φάση είναι “δε φεύγω γιατί τί θα πει ο κόσμος;”. Εγώ λέω πως η κατάσταση είναι “μένω για να λέει ο κόσμος”… Αν με εννοείτε.
Αυτό όμως που με τάραξε και δεν το κρύβω, είναι ένα πλάνο που αρχίζει να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα. Και ποιο είναι αυτό;
Το έδαφος που προετοιμάζεται για μία ανίερη σύμπραξη. Ποια είναι αυτή; Οι 2 που έφυγαν μαζί με τους 7 της Αχτσιόγλου συν ένας δυο ακόμα, με νέο “φορέα” και Κοινοβουλευτική Ομάδα, χέρι χέρι με το ΠΑΣΟΚ του Νίκου του Ανδρουλάκη, σε κοινό μέτωπο σύμπλευσης και συμπόρευσης. Δεν θα ήταν ιδανικό; Πάντως από το κυβερνητικό …παραρεπορτάζ, το έχουν σχεδόν δεδομένο να ξέρετε.
Και πόσο πιο ιδανικό σενάριο ε; Να εφαρμόσουν -έστω και εκδικητικά- μία άτυπη απλή αναλογική συνεργασίας, όσοι την αποκήρυξαν από τη μία και όσοι δεν τη στήριξαν ποτέ από την άλλη.
Για ό,τι νεότερο, εδώ είμαστε…
