Μία χρόνια κατάσταση πλήρωσε (;) με τη διάσπαση ο ΣΥΡΙΖΑ. Όσοι αποχώρησαν (και όσοι πρόκειται να το κάνουν τους επόμενους μήνες) έχουν παγιωμένη άποψη για αυτούς που έμειναν στο κόμμα. Και αντίστοιχα, όσοι συνεχίζουν στην παράταξη που τους ανέδειξε και την ανέδειξαν, δεν πρόκειται να αλλάξουν γνώμη για τους πρώην συντρόφους τους.
Όταν άρχισαν να βγαίνουν σιγά σιγά τα απόκρυφα της μεγάλης (πρώτης) ήττας του Μαΐου, οι τσακωμοί, οι απειλές, οι επιθέσεις, προς το πρόσωπο του πρώην προέδρου ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, Α. Τσίπρα, για πολύ κόσμο έμοιαζαν με φανταστικά σενάρια.
“Αποκλείεται να έλαβε τέτοιο sms ο Αλέξης”. “Αποκλείεται να ειπώθηκε η φράση ‘θα κάτσεις να φας το γαμ…ι των δημοτικών εκλογών και μετά θα φύγεις”. “Αποκλείεται να δέχτηκε σωματική επίθεση ο τάδε από τον τάδε”.
Και να λοιπόν που δεν αποκλείεται τίποτα. Ή έστω αποκλείστηκε μονομερώς. Προσωπικά, μέχρι να βγει ο Τσίπρας και να πει “τί λέτε ρε παιδιά, δεν έγιναν ποτέ αυτά τα πράγματα”, έχω τη δική μου άποψη, η οποία ενισχύεται και από κάποια, ας τα πούμε, αποδεικτικά στοιχεία.
Ήταν όμως η πρώτη φορά που ο πρώην πρόεδρος ερχόταν αντιμέτωπος με εσωτερική αντιπολίτευση; Όχι.
Ήταν όμως η πρώτη φορά, που όσοι τον αντιπολιτεύονταν από το κόμμα του, τον είδαν τόσο αποδυναμωμένο. Εκλογικά. Σε αριθμούς. Κι ας έκανε ο Τσίπρας τεράστιες (για τα δεδομένα και τις συνθήκες της εποχής) προεκλογικές συγκεντρώσεις. Κι ας έβλεπαν σε κάθε ευκαιρία την λατρεία του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ στο πρόσωπο του Αλέξη.
Όχι. Εφόσον έχασε τις εκλογές και μάλιστα με τέτοια διαφορά, ήταν η “σωστή” στιγμή για κάποιους. Η στιγμή για να κάνει πέρα ο Τσίπρας και να ανέβουν άλλοι. Όμως σε αυτό το σημείο, έγινε ένα τραγικό λάθος από τη μεριά του “αντιΤσίπρα” μετώπου, εντός ΣΥΡΙΖΑ.
Μία εντελώς λάθος ανάγνωση της εκλογικής ήττας. Πίστεψαν πως η αποστροφή του προοδευτικού κόσμου προς τον ΣΥΡΙΖΑ, είχε να κάνει με τον Τσίπρα. Όμως στην πραγματικότητα -και με δεδομένο πως τα νούμερα της τεράστιας αποχής έδειχναν ψηφοφόρους ΣΥΡΙΖΑ κατά ένα πάρα πολύ μεγάλο ποσοστό- η αποδοκιμασία προς τον ΣΥΡΙΖΑ, είχε να κάνει με ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ εκτός του Τσίπρα.
Έχοντας διαβάσει χιλιάδες σχόλια στα social media, έχοντας μιλήσει με εκατοντάδες ανθρώπους και έχοντας ακούσει/παρακολουθήσει αμέτρητες δημόσιες συζητήσεις μετά τις εκλογές του Ιουνίου και την παραίτηση Τσίπρα, δεν είδα/άκουσα/διάβασα ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ που να έλεγε “ε ναι βρε Αλέξη, δεν σε θέλουμε, κάνε στην άκρη σιγά σιγά”.
Αντιθέτως, αυτό που κυριαρχούσε στις κουβέντες μελών και φίλων του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η αίσθηση πως ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΠΟΡΕΥΕΤΑΙ το κόμμα, δεν πάει άλλο! Η ανομοιογένεια, οι ίντριγκες, οι διαφωνίες, οι παραφωνίες, η όλη ρευστή στάση και θέση των στελεχών στη δημόσια σφαίρα, είχαν κουράσει. Είχαν αηδιάσει τολμώ να πω, πολύ κόσμο.
Η αποδοκιμασία προς τον ΣΥΡΙΖΑ, ήταν μήνυμα προς τον Τσίπρα: Αυτό που δεν ολοκλήρωσες το ’15 και δεν έκανες το ’19, κάνε το τώρα. Ξεκαθάρισε το κόμμα. Για να ξέρουμε πως αυτό που λες εσύ, το πιστεύουν όλοι. Τη θέση του κόμματος την υπηρετούν όλοι. Σαν ένα σώμα με μία ψυχή. Με έναν στόχο και ένα σκοπό.
Δεν ηττήθηκε ο Τσίπρας στις εθνικές εκλογές. Ηττήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Και αν θέλετε να ανοίξουμε την κουβέντα αν το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό, θα το κάνουμε. Η ευθύνη του Α. Τσίπρα για τον εσωτερικό αχταρμά, υπάρχει, αντικειμενικά. Μόνο που δεν είναι αυτό το θέμα σήμερα.
Πώς το έλεγε ο Νίκος Παππάς το καλοκαίρι πριν τις εσωκομματικές εκλογές; “Υπάρχει συλλογική ευθύνη. Είμασταν όλοι κορυφαία στελέχη, στην ηγετική ομάδα, στα υπουργικά συμβούλια”. Προσπάθησε να προστατεύσει τους συνυποψηφίους του. Να κάνουν λίγο πίσω. Να ηρεμήσουν τα πνεύματα και να αντιληφθούν τους πραγματικούς λόγους της αποδοκιμασίας του λαού στις εθνικές εκλογές. Αλλά όταν δεν θες να ακούσεις κάτι, και μεγάφωνο δίπλα στο αυτί να σου βάλουν, δεν θα το ακούσεις.
Όταν δε θέλεις να αντιληφθείς κάτι, είναι διότι έχεις αποφασίσει τι θα κάνεις και δεν σου αλλάζει τη γνώμη τίποτα. Οπότε, αφήστε τα δάκρυα περί ιδεών και μαχών. Τις μάχες τις δίνεις στο πεδίο. Όχι στον καθρέφτη – καθρεφτάκι σου…
