Πλησιάζει το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Ένα συνέδριο που κατά τη γνώμη μου πρέπει να αποτελεί βάση εξωστρέφειας αλλά όχι ετεροπροσδιορισμού. Ο Αλέξης Τσίπρας συνεχίζει τις επισκέψεις σε περιφέρειες και δήμους και τις επαφές με τους κατά τόπους κοινωνικούς και παραγωγικούς φορείς. Είναι γεγονός πως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δε φημίζεται για τις τοπικές του οργανώσεις. Δεν λες δηλαδή «ΣΥΡΙΖΑ» και σκέφτεσαι αυτόματα κομματικούς στρατούς, αυτοοργάνωση και μηχανισμό έτοιμο για όλα. Με τις αλλαγές που προτίθενται να κάνουν στο καταστατικό του κόμματος, στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ προσβλέπουν στην αμεσότητα της αλληλεπίδρασης και την κινητοποίηση. Φίλων και μελών.
Όχι στον ετεροπροσδιορισμό. Επιμένω σε αυτό. Δεν θα πρέπει στην αξιωματική αντιπολίτευση να επενδύσουν σε ένα «Αντί-ΝΔ Μέτωπο» ως …αντίποινα για το πολυδιάστατο Αντί-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο που αντιμετώπισαν προεκλογικά και όχι μόνον τη διετία 2017-19. Η πόλωση μπορεί να μείνει στην κοινοβουλευτική αντιπαράθεση, όχι στην προσέγγιση με τους πολίτες. Τα διλλήματα να τεθούν ως μέσο πίεσης στην πολιτική αντιπαλότητα, όχι στον λαό.
Στους πολίτες το κόμμα οφείλει να επιδείξει αυτοκριτική, να αναδείξει το έργο της προοδευτικής διακυβέρνησης και να θέσει ξεκάθαρα τις διαφορές που το χωρίζουν από τη σκληρή νεοφιλελεύθερη αντίληψη διαχείρισης κρίσεων. Οικονομικών, κοινωνικών και εσχάτως δυστυχώς και υγειονομικών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ καλείται να αναπτύξει -και να πείσει για αυτό- το νέο μοντέλο συμμετοχής των πολιτών με αιχμή την εξάλειψη κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων, την παροχή των κοινωνικών αγαθών, την πράσινη ανάπτυξη για το μέλλον. Την πρωτογενή ανάπτυξη και τη στήριξη επιχειρηματικότητας και βιομηχανίας. Των χαμηλόμισθων. Των επαγγελμάτων της Υγείας. Τους κλάδους δηλαδή που επηρεάζονται πάντα πρώτοι και πάντοτε σκληρά από την όποια κρίση. Και όλα αυτά σε κλίμα εσωκομματικής πολυσυλλεκτικότητας. Φεύγοντας μακριά από τη διάσπαση του 2015 αλλά φέρνοντας κοντά την ευθύνη για δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις των φίλων και μελών του.
