Περίμενα από τον κόσμο της Αριστεράς -στην πλειοψηφία του- να μην αντιμετωπίζει τις πολιτικές εξελίξεις με όρους γηπέδου, οχλαγωγίας και χουλιγκανισμού.
Κατανοώ απόλυτα πως πρόκειται για κόσμο που πληγώθηκε, που δέχθηκε πόλεμο, που απογοητεύτηκε που που που. Τα κατανοώ όλα. Τα γνωρίζω. Ξέρω καλά ότι ο κόσμος αυτός πήγε σπίτι του. Αποστασιοποιήθηκε. Ξενέρωσε.
Σέβομαι και τιμώ όσους ανθρώπους μένουν στις επάλξεις ετοιμοπόλεμοι. Κοινωνικά και πολιτικά ενεργοί. Μάχιμοι. Με τα πάνω και τα κάτω τους, με τις καλές και τις κακές τους περιόδους. Τους τιμώ.
Η πολιτική, τα κόμματα βρίσκονται σε μία διαρκή εξέλιξη. Πολλές φορές η ανάγκη για πρόοδο προσπερνά την ιδεολογική καθαρότητα. Η επιτακτική ανάγκη για γρήγορη πορεία, ξεπερνά τη σταθερότητα.
Και τότε είναι που πρέπει ένας οργανισμός να προσαρμοστεί, λίγο ή πολύ, για να προλάβει. Για να δημιουργήσει τις προοπτικές, να φτιάξει τις εξελίξεις. Για να μην βρεθεί να τις κυνηγά.
Στον δημοκρατικό, τον προοδευτικό κόσμο λοιπόν, αν μπορούσα θα έστελνα ένα μήνυμα. Να έχετε πίστη στην πρόοδο και την εξέλιξη. Να μη φοβηθούμε την προσαρμογή. Την αλλαγή. Ακόμα κι όταν αυτή συμβαίνει εν κινήσει.
Έτσι γεννήθηκε η Αριστερά, έτσι μεγάλωσε, έτσι προόδευσε, έτσι ωρίμασε.
Κόντρα στο ρεύμα, σε πείσμα των καιρών. Με το συλλογικό πάνω από το ατομικό. Με τη σεμνότητα πάνω από την αλαζονεία. Με το “μόνος μου” κάτω από το “μαζί”.
Απαιτείται ψυχραιμία καθαρή σκέψη και όχι φανατισμός. Ας διοχετεύσουμε την εσωτερική μας πίεση στον παραγωγικό και δυναμικό αγώνα για πολιτική αλλαγή. Και όχι στον σκοπό της αυτοδικαίωσης.
