Το τελευταίο χρονικό διάστημα γίνεται ολοένα και πιο σαφές αυτό που η συντριπτική πλειοψηφία των προοδευτικών πολιτών έχουν παρατηρήσει εδώ και μήνες.
Γράφει ο Ματσίγκας Παναγιώτης, μέλος της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ
Η κοινωνική αντιπολίτευση απέναντι στις κυβερνητικές επιλογές φουντώνει, ωστόσο παρατηρείται μία παταγώδης αποτυχία των προοδευτικών δυνάμεων να εκφράσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια.
Σειρά δημοσκοπήσεων, αλλά και κινητοποιήσεων, με αποκορύφωμα τη, δίχως καμία υπερβολή, μεγαλειώδη συγκέντρωση για το έγκλημα των Τεμπών δείχνουν ότι η κυβέρνηση αντιμετωπίζει προβλήματα, διότι ο λαός αντιμετωπίζει προβλήματα.
Ταυτοχρόνως, οι προοδευτικές δυνάμεις παραμένουν χαμηλά, μη δυνάμενες να αντιστοιχηθούν με την κοινωνία. Εδώ ακριβώς προκύπτει το μείζον πρόβλημα: εάν η Αριστερά και η Κεντροαριστερά δεν καταφέρουν να μεταφράσουν τα αιτήματα των πολιτών σε ένα ολιστικό προοδευτικό σχέδιο διακυβέρνησης, η δυσαρέσκεια θα κατευθυνθεί στον, ακόμα πιο επικίνδυνο από τη Νέα Δημοκρατία, χώρο της Ακροδεξιάς. Στο χώρο που αποτελούσε πάντα το μακρύ χέρι του συστήματος και που δε διστάζει να διαπράξει οποιαδήποτε ακρότητα προκειμένου να το υπερασπιστεί.
Η ατζέντα των δυνάμεων αυτών είναι ήδη έτοιμη: η Συμφωνία των Πρεσπών , την οποία σχεδόν κανείς τους δεν έχει μελετήσει, οι μετανάστες και οι πρόσφυγες που στο δικό τους μυαλό θαλασσοπνίγονται μόνο και μόνο για να έρθουν να εγκληματήσουν στην Ελλάδα, η απόρριψη των πολιτικών δυνάμεων συλλήβδην, οι έμφυλες ταυτότητες και τα δικαιώματα των γυναικών που αλλάζουν τα πρότυπα των έμφυλων ρόλων.
Επίθεση δηλαδή κατά όλων όσοι αποκλίνουν από τα όσα έχουν στο μυαλό τους ως κανονικά, διανθισμένη φυσικά με την, απαραίτητη για κάθε ακροδεξιό, στήριξη του κεφαλαίου. Μία ματιά στα προγράμματα των ακροδεξιών κομμάτων αρκεί για να καταλάβει κανείς ποιών τα συμφέροντα υπηρετούν. Φορολογία πλουσίων στα τάρταρα, περικοπές κοινωνικών δαπανών, επέλαση του ιδιωτικού τομέα παντού.
Για αυτά που δεν πρόκειται ποτέ να μιλήσουν, δηλαδή για τα εργασιακά δικαιώματα, τη δημόσια υγεία και εκπαίδευση, τη δημόσια πολιτική στέγασης, την αντιμετώπιση της ακρίβειας, την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου, πρέπει να μιλήσουν ή Αριστερά και η Κεντροαριστερά. Όχι να μιλήσουν επιφανειακά, αλλά να παρουσιάσουν ένα συνολικό αντιπαραθετικό με το σύστημα εξουσίας σχέδιο.
Σαφώς και οι διαφορές μεταξύ της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς είναι υπαρκτές και δεδομένες, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά το μακροπρόθεσμο στόχο του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού. Υπάρχει ωστόσο έδαφος για μία συμμαχία προοδευτικών κομμάτων στην οποία το καθένα θα διατηρεί μεν την αυτοτέλειά του, όλα όμως θα εξυπηρετούν ένα κοινά αποδεκτό πολιτικό σχέδιο.
Οι δημόσιες επενδύσεις στην υγεία, την παιδεία και τη στέγαση με σκοπό η χρηματοδότηση να φτάσει στο επίπεδο του ευρωπαϊκού μέσου όρου προκειμένου να καλυφθούν τα κενά και να βελτιωθούν οι υποδομές, η αποκατάσταση των συλλογικών διαπραγματεύσεων προκειμένου να αυξηθεί ο μέσος μισθός , η επαναφορά των δώρων στο δημόσιο τομέα, η κατάργηση του τεκμαρτού εισοδήματος και η μείωση των έμμεσων φόρων είναι προτασεις που μπορεί να ενώσουν δυνάμεις από την προοδευτική Κεντροαριστερα μέχρι την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά.
Φυσικά, όλα τα παραπάνω πρέπει να ενταχθούν σε ένα συνολικό πλάνο μετασχηματισμού του παραγωγικού μοντέλου στην κατεύθυνση της οικονομίας της γνώσης, του παραγωγικού πλουραλισμού και των επενδύσεων υψηλής προστιθέμενης αξίας και οικοδόμησης ενός σύγχρονου πραγματικού Κράτους Δικαίου με μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση και στη Δικαιοσύνη.
Η ευθύνη των προοδευτικών δυνάμεων είναι ιστορική. Δεν απέχουμε πολύ από την εκλογή ενός Τραμπ ή μίας Μελόνι. Χρέος όλων είναι αυτό να αποτραπεί. Τα περιθώρια είναι ήδη πολύ στενά.