Για να συζητήσεις μία ήττα, πρέπει να έχεις αντιληφθεί -καταρχάς- πως ηττήθηκες. Για να αντιληφθείς πως έχασες, πρέπει να έχεις συνειδητοποιήσει πως κάποτε είχες νικήσει…
Πόσες φορές τα μέλη της εσωτερικής αντιπολίτευσης στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν αναφέρει τη φράση “δεν έχουμε συζητήσει τους λόγους που οδήγησαν στην ήττα του 2019”;
Πολλές, σωστά;
Είναι άραγε ένα ‘μοτίβο’ της Αριστεράς να μην μπορεί να φύγει μπροστά, μετά από μία ήττα; Να μην μπορεί να ξεκολλήσει το κάρο από τη λάσπη; Είτε αυτή η ήττα είναι συλλογική, σε εθνικές εκλογές, είτε “προσωπική”, ήττα ατζέντας, σε εσωκομματική διαδικασία. Ας μιλήσουμε για την πρώτη περίπτωση.
Λυπάμαι που θα το πω, όμως αμέσως μετά την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ το 2019, ο μόνος που “έφυγε μπροστά”, ήταν ο Τσίπρας και κάποια μετρημένα στα δάχτυλα στελέχη.
Και πώς έφυγε μπροστά; Ξεκινώντας περιοδεία στην Ελλάδα και δίνοντας το μικρόφωνο στον κόσμο, στις πλατείες (μέχρι που τον έκοψε η πανδημία). Αναλύοντας την ήττα μαζί με την κοινωνία. Ακούγοντας τους ανθρώπους που ψήφισαν ή και που δεν ψήφισαν το κόμμα του.
Βγήκε από τις αίθουσες των οργάνων και των δομών και επέλεξε να ακούσει τον λαό. Φυσικά και αυτό το πλήρωσε μέσα από το ίδιο του το κόμμα. Φυσικά και αυτό δεν του το συγχώρησαν ποτέ ορισμένοι σύντροφοί του. Τις τελευταίες ημέρες/εβδομάδες, ανακοινώσεις των στελεχών που αποχωρούν από τον ΣΥΡΙΖΑ, αφήνουν αιχμές προς τον πρώην πρόεδρο. Και θα συνεχίσουν να το κάνουν σήμερα και αύριο.