Κορύφωση της τουρκικής προκλητικότητας αναμένουμε το επόμενο διάστημα. Το έχουμε ξαναδεί το έργο. Με μία ειδοποιό διαφορά όμως. Αυτή την περίοδο ο τούρκος πρόεδρος δεν «άρχισε πάλι τα δικά του» για να θρέψει τον εγχώριο εθνικισμό της γείτονας, όντας απομονωμένος έως γραφικά επικίνδυνος.
Παραβιάσεις εναέριου χώρου, υπερπτήσεις, αύξηση μεταναστευτικών ροών και εργαλειοποίηση προσφύγων στα χερσαία σύνορα με την Ελλάδα έχει πλέον το μενού από πλευράς Τουρκίας. Σε αυτά όμως προστίθενται οι άκρως προσβλητικές και εμπρηστικές δηλώσεις του Ρ.Τ. Ερντογάν κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αλλά και η διπλωματική διαμάχη που κορυφώνεται, με φόντο την ένταξη Σουηδίας και Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ.
Ο τούρκος πρόεδρος ακολουθώντας ρητορική υπερδύναμης δήλωσε πως «υπάρχουν υποστηρικτές τρομοκρατών μέσα σε κοινοβούλια χωρών». Φωτογραφίζοντας κυρίως την Σουηδή ανεξάρτητη βουλευτή Ιρανικής Κουρδικής καταγωγής Αμίνε Κακαμπάβα, η οποία έχει δώσει τεράστιες πολιτικές μάχες για τα δικαιώματα των Κούρδων, ωθώντας ακόμα και σε αλλαγές πλεύσης την πρωθυπουργό της Σουηδίας με την αντιπολιτευτική της δράση.
Δεν είναι η πρώτη φορά στο πρόσφατο παρελθόν που ο κ. Ερντογάν έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με τους συμμάχους του στο ΝΑΤΟ. Το 2009, προσπάθησε να εμποδίσει τον διορισμό του πρώην πρωθυπουργού της Δανίας Α. Ράσμουσεν ως γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ και δέκα χρόνια αργότερα, αμφισβήτησε επίσης ένα σχέδιο μεταφοράς στρατευμάτων στα ανατολικά κράτη μέλη του ΝΑΤΟ.
Και στις δύο περιπτώσεις, όπως και σήμερα, ο τούρκος πρόεδρος ζήτησε την υποστήριξη της Συμμαχίας στη γραμμή που ακολουθεί απέναντι στους Κούρδους και τα στρατιωτικά παρακλάδια των μαχητών τους. Εδώ να σημειώσουμε πως οι στρατιωτικές μονάδες των Κούρδων YPG και PYD, συνέβαλλαν τα μέγιστα προ τριετίας, στην ήττα του ISIS στη Συρία.
Αυτή την περίοδο η Τουρκία δείχνει να έχει τη διεθνή επιρροή που χρόνια αποζητούσε. Η Ουκρανία την αποζητά ως εγγυήτρια δύναμη για ειρηνευτικές διαδικασίες με τη Ρωσία. Υπάρχει ανοιχτή γραμμή Ερντογάν – Πούτιν. Η ΕΕ και το ΝΑΤΟ «άφησαν» τον τούρκο πρόεδρο να παίξει το ρόλο του διπλωματικού διαύλου επικοινωνίας μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας. Επιπλέον συνεχίζεται το εξοπλιστικό ράλι, με τη γείτονα χώρα να αγοράζει υποβρύχια και χερσαία όπλα, αλλά και να περιμένει τις αποφάσεις του Κογκρέσου για τα F16 και τον περεταίρω εξοπλισμό του υπάρχοντος τουρκικού εναέριου στόλου.
Με τις προεδρικές εκλογές στην Τουρκία να πλησιάζουν (2023), ο πρόεδρος Ερντογάν θα πουλήσει όσο περισσότερο μπορεί στο εσωτερικό τη διεθνή του επιρροή. Προβάλλοντας τις συγκυρίες που ανέδειξαν την Τουρκία σε στρατιωτικό και διπλωματικό πρωτοστάτη στην ευρύτερη περιοχή, καθώς και με λίγες (ας ελπίσουμε) νότες προκλητικότητας στο Αιγαίο, ο τούρκος πρόεδρος δεν φαίνεται πως θα υποχωρήσει εάν δεν πάρει όσα ζητάει από ΗΠΑ και ΝΑΤΟ. Και αυτά που ζητάει έρχονται σε τεράστια αντιπαράθεση με τη δημοκρατικότητα αλλά και την εδαφική κυριότητα κρατών συμμάχων και όχι μόνο.