Πολλοί θυμούνται τις ένδοξες ημέρες του Αντώνη Σαμαρά και της Πολιτικής Άνοιξης. Την πτώση της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Και πώς να μην θυμούνται άλλωστε; Ο κ. Σαμαράς έριξε κυβέρνηση, έφυγε, γύρισε, πήγε στην Ευρωβουλή, έγινε αρχηγός, κυβέρνησε, έχασε, έμεινε και περιμένει. Κάπως έτσι σε συντομία δηλαδή, κύλησαν τα τριάντα τελευταία χρόνια.
Και ο μέσος νεοδημοκράτης πήγε από το «Αλήτη προδότη Σαμαρά» στο «Ελλάς Ελλάς Αντώνης Σαμαράς». Εντάξει πέρασαν χρόνια, αλλάζουν οι άνθρωποι. Δεν υπογράφουμε κομματικό συμβόλαιο. Αλλά όσο να πεις, έχει την πλάκα του.
Σαν σήμερα λοιπόν, 9 Σεπτεμβρίου του 1993, ο τελευταίος των Μοϊκανών, ο βουλευτής Κιλκίς, Γεώργιος Συμπιλίδης, κατέθεσε δήλωση ανεξαρτητοποίησης, έριξε και επίσημα την κυβέρνηση Μητσοτάκη και προσχώρησε στην Πολιτική Άνοιξη, του καλού του φίλου, Αντώνη Σαμαρά!
Δεν είναι κακό για τη Δημοκρατία να διαφοροποιείται ένας βουλευτής. Ούτε να ρίχνει την κυβέρνηση. Συμβαίνουν αυτά. Το πρόβλημα είναι όταν δεν υπάρχει φως και ξεκάθαρες απαντήσεις. Όταν οι αιτίες είναι θολές και η παραφιλολογία ενός κοινού μυστικού, αντικαθιστά την ουσία. Δεν ήταν η πρώτη φορά εξάλλου που ένα κόμμα και κατά συνέπεια ολόκληρη χώρα ρυθμίζεται από «νταβατζήδες», όπως εύστοχα παρατήρησε μέσα στην ευφροσύνη και τον ενθουσιασμό του πολλά χρόνια αργότερα ο Κ. Καραμανλής.
Τα βίντεο της εποχής, από την ομιλία του Κ. Μητσοτάκη στη Θεσσαλονίκη, μέχρι το κυνηγητό των νεοδημοκρατών και τις επιθέσεις στον Α. Σαμαρά είναι ενδεικτικά. Μπόνους, η αποθέωση Σαμαρά από τους νεολαίους του κόμματος το 2012.