Για μια σύντομη ιστορική ανάσα, ο κόσμος έμοιασε να αλλάζει. Η πρόοδος διεκδίκησε χώρο. Οι καταπιεσμένοι μίλησαν. Οι γυναίκες αμφισβήτησαν. Οι εργάτες σήκωσαν ξανά κεφάλι. Οι μειονότητες διεκδίκησαν ορατότητα. Οι “δικαιωματιστές”, όπως τους αποκαλούν με μίσος οι προύχοντες της συντήρησης, τόλμησαν να διεκδικήσουν ισότητα, αναγνώριση, δικαιοσύνη.
Κι όμως, όλα αυτά –το ίδιο το ενδεχόμενο ενός κόσμου πιο ανθρώπινου– φαίνεται πως ήταν μια παρένθεση. Και το σύστημα, οι αγορές, τα ακροδεξιά think tanks και τα “ανεξάρτητα” media του ολιγάρχη, αποφάσισαν πως ήρθε η ώρα να την κλείσουν. Οριστικά.
Από τις ΗΠΑ μέχρι την Ευρώπη, από την Ουγγαρία μέχρι το Ισραήλ, από τη Γαλλία μέχρι την Ελλάδα, ο συντηρητισμός σηκώνει κεφάλι και γίνεται επίσημη κρατική ιδεολογία. Δεν είναι απλώς πολιτική αλλαγή. Είναι αντεκδίκηση. Ένα rebranding του αυταρχισμού με λέξεις όπως “κανονικότητα”, “παραδοσιακές αξίες”, “νόμος και τάξη”.
Στην πραγματικότητα είναι το παλιό σύστημα που επιστρέφει: ανδροκρατία, ρατσισμός, αντιπροοδευτικό μέτωπο, οικονομική βία.
Η επίθεση δεν είναι μόνο πολιτική, είναι πολιτισμική, θεσμική και ηθική. Η γυναίκα επιστρέφει στη θέση της “μητέρας”. Ο εργάτης πρέπει να είναι “ευέλικτος”. Ο μετανάστης είναι “απειλή”. Το ΛΟΑΤΚΙ άτομο γίνεται “πρόκληση”. Ο νέος πρέπει να σιωπά. Ο προοδευτικός πρέπει να απολογείται.
Η Ιστορία όμως δεν είναι γραμμική. Και η επιστροφή στο σκοτάδι δεν είναι αναπόφευκτη. Όσο κι αν προσπαθούν να θάψουν τη φωνή των κινημάτων, όσο κι αν ξηλώνουν κοινωνικές κατακτήσεις, όσο κι αν κατηγορούν κάθε τι συλλογικό ως “γραφικό”, η πραγματικότητα επιμένει: η αδικία γεννά πάντα αντίσταση.
Αυτό που ζούμε δεν είναι το τέλος της ιστορίας, αλλά το τίμημα μιας μάχης που δεν τελείωσε ποτέ. Και δεν θα πούμε ποτέ “έτσι είναι τα πράγματα”. Γιατί ξέρουμε πως η παρένθεση ήταν η αρχή, όχι το διάλειμμα.