Τα χειρότερα μηνύματα στέλνει η Ελλάδα σε εχθρούς και φίλους
Δεν είναι μυστικό πως τα κράτη του δυτικού κόσμου, μετά την πανδημία, την ενεργειακή κρίση και την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ήρθαν αντιμέτωπα με συνθήκες που αγνοούσαν για πολλές δεκαετίες.
Η κλιμακούμενη ένταση των συμπεριληπτικών στοιχείων των παραπάνω κρίσεων, έθεσε τις κυβερνήσεις των ανεπτυγμένων χωρών σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Ο ελάχιστος χρονικός ορίζοντας για λήψη αποφάσεων και ο αιφνιδιασμός, είναι τα συστατικά με τα οποία κλήθηκαν τα κράτη να συνθέσουν την αντίδρασή τους.
Εκτός από τις συλλογικές αποφάσεις, που κρίθηκαν και κρίνονται, πολλά κράτη που χαρακτηρίζονταν από χρόνιες αδυναμίες και ευαλωτότητα στις όποιες κρίσεις, κλήθηκαν να κάνουν το ‘κάτι παραπάνω’ για να ανταπεξέλθουν στις έκτακτες ανάγκες. Μεταξύ αυτών και η Ελλάδα.
Η διαχείριση της πανδημίας, της κρίσης ακρίβειας αλλά και της ενέργειας, βρίσκεται σε εξέλιξη. Σε αυτά προστίθεται και μία -όχι σπάνια αλλά- ιδιότυπη εξωτερική απειλή από την Τουρκία. Ο «απομονωμένος» δικτάτορας Ερντογάν, ο οποίος έχει εξελιχθεί σε διαμεσολαβητής και ρυθμιστής από την Ουκρανία και τη Συρία μέχρι τη νότια Μεσόγειο, απειλεί εδώ και κάνα δυο χρόνια ότι θα έρθει μία νύχτα ξαφνικά. Ρητορική οξύμωρη προφανώς, καθώς όποιος προτίθεται να πράξει δεν το ανακοινώνει κάθε 10 μέρες. Ποτέ δεν ξέρεις βέβαια τι συμβαίνει στον ταραχώδη νου ενός αρχηγού κράτους.
Εκτός από την εικόνα που η Ελλάδα θέλει να δείχνει προς τα έξω, προς συμμάχους και αντιπάλους, υπάρχει και η πραγματικότητα της καθημερινότητας. Η ζωή, η ρουτίνα, οι εξελίξεις εντός συνόρων. Η ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας, ο καθρέφτης της όλης κατάστασης τους ελληνικού κράτους, που αντανακλά παγκοσμίως και στέλνει μηνύματα σε εχθρούς και φίλους.
Και τί μηνύματα στέλνουμε ως κυρίαρχο κράτος; Μισή ντουζίνα κυβερνητικών βουλευτών να εμπλέκονται σε σκάνδαλα. Λογισμικά παρακολούθησης να δρουν ανεξέλεγκτα. Η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών να παρακολουθεί ανώτατους πολιτικούς, δικαστικούς, δημοσιογράφους και στρατιωτικούς. Μια εικόνα ενός ολοκληρωτικού κράτους που δεν μας τιμά και δεν ανταποκρίνεται στην ιστορία μας, στη δημοκρατική φύση του λαού μας, στο DNA μας.
Στέλνουμε μηνύματα αστάθειας, οικονομικής, πολιτικής και Συνταγματικής. Πόσο καλό είναι αυτό για τη χώρα μας; Πόση εμπιστοσύνη προς συμμάχους και δύναμη προς εχθρούς εκπέμπουμε; Να ευχόμαστε να μη συμβεί τίποτε χειρότερο δηλαδή και πιαστούμε ακόμη πιο ευάλωτοι μετά τις απανωτές κρίσεις. Όμως είναι δυνατόν να πορευόμαστε με ευχές;